آنها چگونه موفـق شدند؟

ر

ر(نگاهی به نخستین کنگره بزرگ سـران تورکمن در سال 1924 و
مقایسه آن با موقعیت کنونی جنبش ملی- دموکراتیک ملت تورکمن)ر

این روزها برخی ازپیشروان جنبش آزادی بخش ملت تورکمن در گفتار و نوشتار خویش نسبت به پراکندگی نیروهای سیاسی ابراز نگرانی کرده و پیشنهادهای مختلف و متعددی را از سر دلسوزی در راستای اتحاد و انسجام تورکمنها ارائه می دهند که در جای خود قابل تقدیر است. ولی آنان به نکته بسار مهمی که می بایست روی آن تأکید کنند، کم بها قائل می شوند و آن همانا اتحاد ملی بر پایه روح ملی است. چرا که تا هنگامی روح ملی در میان پیشروان سیاسی رشد نکند، باز هم افتادن در دام صیادان دام گستر گروههای سیاسی- غیر تورکمن منتفی نیست.ر

من برای اثبات این فکرم مثالی را از تاریخ مبارزات ملت تورکمن می آورم:ر

هنگامی که قشون سرتا پا مسلح رژیم تهران در سالی 1303/1924 آماده سرکوبی قیام خودمختاری طلبی و جمهوری خواهی تورکمنها بسرکردگی عثمان آخون می شود، با تدبیر و سیاست رهبران جنبش، کنگره/ قورولتای ریش سفیدان و سران طایفه های گوناگون فراخوانده می شود و در تاریخ بیستم ماه می 1924/ سی ام اردیبهشت 1303 در روستای اومچلی نخستین کنگره بزرگ سران تورکمن تشکیل و تصامیم بسیار مهمی اتخاذ گردید، از آن جمله:ر

ر1- درسرزمین تورکمن/ تورکمنستان نظام جمهوری اعلام شد
ر2- به اولتیماتوم تهران مبنی بر تسلیم و خلع سلاح با قاطعیت جواب رد داده شد
ر3- به اتفاق آرا، عثمان آخون بعنوان نخستین رئیس جمهور ترکمنستان ایران انتخاب شد

جنبش بزرگ و مردمی ما در آن مقطع بعلت کمبود سلاح، تلاش رژیم در افکندن تخم نفاق در بین سران و از همه مهم تر عدم کمک و پشتیبانی نخستین دولت سوسیالیستی جهان یعنی اتحاد شوروی که ادعای حمایت از جنبشهای آزادی بخش را داشت، با شکست روبرو شد ولی چیزی که که مسلم است این است که سران انقلابیون در آن برهه حساس از مبارزات ملی توانستند به اتفاق آرا توانستند کنگره بزرگ ملی را تشکیل داده تصامیم مهمی را اخذ کنند.ر
آیا نیروهای مبارز در شرایط کنونی که از امکانات مالی نسبتا مناسب و امکانات تکنیکی مدرن نظیر انترنت و غیره هستند، توانستند کاری که آن بزرگان در حدود 85 سال پیش انجام دادند را انجام دهند؟ واقعیت به این پاسخ جواب "نه" می دهد. چرا؟

ر1- چرا اتحاد و انسجام نیروهای تورکمن عملی نمی شود؟
ر2- چرا ما نمی توانیم زیر یا پرچم واحد و سازمان سیاسی ملی خودمان منسجم شویم؟

ر3- اصلا چرا ما نمی توانیم یک حزب یا تشکل مستقلی را تشکیل دهیم؟

ر4- اگر قادر به تشکیل یک تشکل قوی نیستیم چرا تشکلی را که از خون جوانان وسران جنبش سالهای 1357 گلگون شده است و با نام "کانون فرهنگی- سیاسی" سابقه درخشان مبارزاتی از خود برجای گذاشته است را حفظ و پاسداری نمی کنیم.ر

ادعا می شود که "کانون" ساخته و پرداخته "فدایئان" است و متعلق آن برهه است، برخی دیگر به "کانون" عناوینی چون "مرحوم بزرگوار" و غیره داده سعی در نفی ارزش و روح ملی آن می شوند. در حالیکه برخی از بنیانگذاران کانون در بین ما هنوز زنده هستند می توانند شهادت بدهند که چگونه این تشکل از بطن ملت تورکمن جوشیده و شکوفان گشت، آنان می توانند شهادت بدهند که چگونه "فدایئان" در لوث و توخالی کردن این تشکل ملی برآمدند.ر

و اما...ر

برگردیم به سئوال اصلی این بحث:ر

رهبران قیام ملی در 85 سال پیش همانند برخی از لیدرهای کنونی ناف شان را با تیغ سازمانهای سراسری نبریده، به دم آنها مبدل نشدند. آنها مردانی سترگ با روحیه ملی بودند که تنها راه رسیدن به آرمانهای ملی را در پتانسیل واقعا موجود در بطن جامعه تورکمن جستند، آنان به وعده و وعیدهای دشمن و دشنمان دوست نما وقعی ننهادند و بهمین خاطر با سربلندی مبارزه کردند و مردانه شکست خوردند. اما آنانی که امروزه داعیه رهبری جنبش ملی ملت تورکمن را یدک می کشند هنوز هم با طناب گروههای سیاسی سراسری(بخوان فارسی) به چاه می روند که هم جان خویش و هم سرنوشت ملتمان را به مخاطره می اندازند. که به نظر من دیگر باید به این پروسسه مطلقا پایان داد.ر

منظور از روحیه ملی چیست؟

اگر رهبران کنونی که بار سنگین مسئولیت خطیر سرنوشت ملت تورکمن را بردوش می کشند نتوانند با الهام از شرایط موجود و امکانات ملت تورکمن خواسته ها را تنظیم و تدوین کنند، همانند سال 1358 ممکن است به دام تکروی ها و افراطی گری بیافتند- که در بوجود آمدن آن اوضاع حاد البته کم تجربگی رهبران و توصیه های تهران نشین گروه "فدایی" نقش و رل بزرگی ایفا کرد. به همین سبب امروز با درایت و هوشیاری بیش از بیش در تدوین برنامه های ملی سازمانی و تشکل سیاسی همت گماشت و تحلیل دقیق از شرایط مشخص را نیاید فراموش کرد.ر
رهبری که با روحیه ملی آموزش دیده باشد هیچ وقت منافع ملت خویش را فدای این و یا آن جریان سراسری نخواهد کرد. روح ملی در بطن ملت ما، در تجربیات سیاسی ما و در تاریخ، ادبیات، موسیقی و آداب وسنن ملی مان نهفته است. با آموختن و کاربست این گنج پربهاست که می توان روح ملی را صیقل داد همانند پولاد آبدیده شد و به آرمانهای والای ملتمان وفادار ماند.ر

بیش از این سخن را اطاله نمی دهم.ر

به امید پیروزی و بهروزی ملت تورکمن

آقمیرات گورگنلی
پراگ. 19 فوریه 2008