بیاد سی امین سالگرد شهادت چهار ستاره

ه

بی غروب ترکمن و به بهانه سی و یکمین سالگرد

ه

تشکیل کانون فرهنگی- سیاسی خلق ترکمن!ه

دوستان و رفقا!ه

سلامهای صمیمی ما را از ترکمنصحرای گسترده دامن پذیرا باشید. امروز در حالی مراسم بزرگداشت شهادت این چهار لاله ترکمن بدست دژخیمان جمهوری جهل و جور را برگزار می کنیم که مهین عزیز ما ایران شرایط بسی سخت و بحرانی را از سر میگذاراند که بی تردید کمتر کسی از آن بی خبر است. آنچه در شرایط کنونی برای ما از اهمیت ویژه ای برخوردار است، موقعیت و شرایط عملا موجود در ترکمنصحرا می باشد، که این چهار شهید و صدها ستاره بی غروب ترکمن در طول این سی سال جان و جوانی خود را برای تحقق حداقل خواستهای دمکراتیک در کف اخلاص نهادند.ه

اینکه چه عوامل و زمینه هائی جنبش ملی – مردمی خلق ترکمن و تورکمنصحرا را به این نقطه دردناک رسانیده فعلا موضوع بحث ما نیست.ه

ما بعنوان بخشی از بازماندگان آن دوره که در مکتب توماج، مختوم، واحدی و جرجانی پرورش یافته و بنا به دهها دلیل و با درنظرداشت عواقب وخیم آن ماندگاری در وطن را به جلای آن ترجیح داده ایم، و در طول این مدت بقول آن فیلم مستند "ما عاشقانه زیستیم" و هنوز امیدواریم و عاشق- بدون اندک ندامت و پشیمانی و چرا که درخت کاشته شده توسط این چهار تن از رهبران تورکمن در عمق نای خاک پاک صحرا ریشه دوانیده و شب پرستان بیهوده می پندارند- چون شاخ و برگ را زده اند، پس ریشه خشکیده است، خیر دوستان، ریشه به قدمت اعتقاد و به عمق ایمان آن چهار تن در طول این سالها با عشق و علاقه آبیاری شده و دست اهریمن را یارای خشکانیدن آن نیست.ر
آری دوستان! در طول این مدت عاشقانه زیستیم و سخن برای بیان بسیار داریم، اما سخن کوتاه کرده، از سر دلسوزی چند نکته را یاد آوری می کنیم:ر

ه1- برخلاف تبلیغات رژیم جهل و جور و فساد در این طول این سی سال ترکمنصحرا جزیره سکون و ثبات برای این رژیم نبوده است.ر

ه2- اگر در آن دوره بر بستر شرایط عملا موجود با اندک امکانات و با تدوین حداقل خواستها توانستیم در درجه اول اتحاد مستحکم روشنفکران و سپس جنبش دمکراسی خواهی و خودمختاری طلبی را به جریان بیاندازیم، ولی امروز بر مراتب زمینه و زمانه حداقل برای اتحاد مجدد روشنفکران تورکمن حول خواستهای اساسی نظیر دمکراسی خواهی و احیا شعارهای اساسی بر محور خواستهای برحق ملی فرارسیده لذا در درجه اول وظیفه آنی و اصلی نیروهای دمکرات و مبارز ترکمن و فعالین عرصه حقوق بشر اتحاد در جبهه ای واحد می باشد. بی شک ضرورتی به استدلال در خصوص عاجل و بایسته تشکیل چنین جبهه ای نمی رود- حداقل امتیاز آن احیای اندک انگیزه های بازمانده نیروهای موجود در ترکمنصحرا می باشد.ر

ه3- همانگونه فوقا بیان داشتیم در طول این سی سال برغم رنجها، تلخی ها و ... بی حد و حصر با امید و آروز لحظه ای و آنی از یاد و خاطره این چهار سرو سهی و شهدای بیشمار دیگر ترکمن غافل نبوده و نخواهیم بود
در پایان توجه دوستان را این نقطه مهم جلب می کنیم. امیدواریم برگزاری این مراسم نقطه آغازی برای اتحاد مجدد روشنفکران ترکمن و بالطبع مردم ترکمن با الهام از آرمانها و اندیشه های این چهار شهید و سایر شهدا و جنبش نوین بپاخاسته در ایران باشد- پایان سخن را با شعری کوتاه از سهراب مزین می کنیم:ر
"زندگی خالی نیست- مهربانی است، سیب است، ایمان هست، آری تا شقایق هست زندگی باید کرد

جمعی از نیروهای روشنفکر و دمکرات تورکمنصجرا

ه24 بهمن 1388