تشديد ستم و سركوب راه به جايی نمي‌برد!ه

آزادگان ! آزادی‌خواهان !
از منجنيقِ سركوب هم‌چنان سنگِ فتنه می‌بارد. روز جمعه 13 آذر- روز مبارزه با سانسور- از برگزاری مراسم بزرگداشت محمد مختاری و محمدجعفر پوينده، جان‌باختگان راه آزادی و ستم‌ستيزی، جلوگيری كردند. روز بعد، شنبه 14 آذر، در پارك لاله تهران به تجمع مادران عزاداری كه جگرگوشه‌های‌شان را در شكنجه‌گاه‌ها و خيابان‌ها به خون كشيده‌اند يورش بردند و ضمن ضرب و شتم بی رحمانه‌ی اين سالخوردگان داغدار بيش از بيست تن از آنان را بازداشت و روانه سياه‌چال‌ها كردند. دوشنبه 16 آذر، روزنامه «حيات نو» را توقيف كردند. و سرانجام سركوب روزهای اخير به اوج خود رسيد و در طول روز و شب 16 آذر مراسم مسالمت‌آميزِ «روز دانشجو» با چماق و باتوم و گاز اشك‌آور و تيراندازی روبه‌رو شد و صدها تن از دانشجويان و مردم معترض و آزادی‌خواه دستگير شدند.ه

مردم شريف و آزاده !
ما می پرسيم مگر نه اين كه حاكميت خود در دی‌ماه 1377 پذيرفت كه پوينده و مختاری و نيز پروانه اسكندری و داريوش فروهر توسط عناصر وزارت اطلاعات به قتل رسيدند؟ پس چرا مانع برگزاری مراسم يادبود اين ستم‌كُشتگان می‌شود؟ مگر نه اين كه قرار شد شكنجه‌گرانِ متولی كهريزك به جرم كشتار فرزندانِ مادران عزادار محاكمه شوند؟ پس چرا به تجمع توأم با سكوت اين مادران يورش می برند و آنان را به ضرب مشت و باتوم بازداشت می كنند؟ مگر نه اين كه آزادی مطبوعات و نشريات از جمله دست‌آوردهای انقلاب مردم در سال 1357 است كه حاكميت كنونی قاعدتاً بايد آن‌ها را پاس بدارد؟ پس چرا حتی همين نشرياتِ خودی را كه از سوی جناحی از خود حاكميت منتشر می شوند برنمی تابد و آن‌ها را يكی پس از ديگری به محاق توقيف می‌برد؟ مگر نه اين كه «روز دانشجو» در مخالفت با كودتای سياه و ننگين 28 مرداد و ورود نيكسون جنايتكار به ايران در 16 آذر 1332 شكل گرفت و حاكميت كنونی ظاهراً خود را «ميراث‌دار» آن مبارزه‌ی ضداستبدادی- ضدامپرياليستی می داند؟ پس چرا مراسم دانشجويان را اين چنين وحشيانه در هم می‌كوبد؟

مردم آزادی‌خواه !
چنان كه در يكي از بيانيه‌های اخير اعلام كرده‌ايم، حاكميت در مسيری افتاده است كه ادامه حيات خود را در تشديد بيش از پيشِ سركوب و ستم جست‌وجو می كند، راه بی‌بازگشتی كه فرجام آن از هم‌اكنون روشن است: آنان كه باد می‌كارند، توفان درو خواهند كرد. پاسخ پرسش‌های بالا را در اين واقعيت عريان بايد يافت. ما تشديد ستم و سركوب را محكوم مي‌كنيم و بر اساس منشور خود آزادی بيان بي‌هيچ حصر و استثنا را حق مسلّم همگان می‌دانيم و بر آن پای می‌فشاريم. به نظر ما، آن چه گذشت همه از مصاديقِ بارزِ سركوبِ آزادی بيان است.ه

كانون نويسندگان ايران
17 آذر 1388